το λυχναρι του αλαντιν

Pablo Picasso
Όταν είμαι στριμωγμένη και κοιτώ τον ουρανό
Μες τα σύννεφα που τρέχουν σαν πουλί ακροβατώ
Και φαντάζομαι, στην πλάτη ,πως τα έχω τα φτερά
Δε τα βλέπω ,μα υπάρχουν ,περιμένουν στωικά
Όταν το μυαλό θολώνει κι η καρδιά λιποτακτεί
Την αγάπη επιστρατεύω να με βγάλει απ ‘την στενή
Τη στενή τη φυλακή μου ,τ ‘όνομά της είναι εγώ
Το εγώ μου ,εξολοθρεύει ,του ονείρου την ηχώ
Όταν οι καιροί αλλάζουν ,ένα μοιάζει οριστικό
Πως ξυπνάμε ,περπατάμε σ ‘ένα σύμπαν μαγικό
Το λυχνάρι του Αλαντίν μας, ζει κρυμμένο στη χαρά
Στη χαρά για όσα ζούμε , που είναι όλα δανεικά
Δανεικά από ένα αστέρι που ‘μαστε κοινοί γνωστοί
Άλλοι θάνατο το λένε , άλλοι γέννηση , άλλοι ευχή
Ένα νήμα μας συνδέει και έχει σχήματα πολλά
Κάθε πρόσωπο ένας τόπος ,μια ανάσα, μια καρδιά