Σκέψεις για το κίνημα των αγανακτισμένων

Απο Δ.Δ

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα. Το φάντασμα ων ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ. Όλες οι δυνάμεις του γερασμένου πολιτικού συστήματος ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα. Η κυβέρνηση και η Νέα Δημοκρατία, το ΛΑΟΣ και το ΚΚΕ στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και σύσσωμα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Οι καταλήψεις των κεντρικών πλατειών είναι ένα γεγονός που προς το παρόν δεν είναι δυνατόν να αποτιμηθεί ούτε να προβλεφτεί πως αυτό θα συνεχιστεί ή πως θα επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις. Αυτό όμως που φαίνεται βέβαιο είναι πως όσο γεμίζουν οι πλατείες της χώρας με χιλιάδες κόσμου, τόσο ο πονοκέφαλος των κομματικών επιτελείων μεγαλώνει και τα φωτογενή χαμόγελα των τηλε-δημοσιογράφων παγώνουν.

Ήδη το σύστημα υποχρεώθηκε να αναδιπλωθεί στην δεύτερη γραμμή άμυνας.

Από το απαξιωτικό στυλάκι και τα χαμόγελα των Πρετεντέρηδων των πρώτων ημερών, την εμφάνιση των συγκεντρώσεων σαν χαζοχαρούμενο χάπενινγκ, τον υπερτονισμό των απολίτικων χαρακτηριστικών των συγκεντρωμένων στο στυλ ¨πάμε πλατεία να ξεδώσουμε¨ και τις πατρικές παραινέσεις του Χαρδαβέλα: μείνετε αγνοί και μη γίνεται ένα ακόμα κόμμα¨, πέρασαν στην κινδυνολογία παρουσιάζοντας με θέρμη περισσή τις ¨αντιδημοκρατικές συμπεριφορές¨ του αποκλεισμού των βουλευτών και τις αποδοκιμασίες.

Τα κομματικά επιτελεία -καθένα από τη μεριά του- κατάλαβαν ότι η ελαφρότητα με την όποια αντιμετώπισαν το φαινόμενο τις πρώτες μέρες ήταν ανοησία και άνοιξαν τις ατζέντες τους για να επαναπρογραμματίσουν.

Τα κόμματα εξουσίας και οι μικρότεροι συνοδοιπόροι τους, στο χαβά της κινδυνολογίας και της τρομοκράτησης που γνωρίζουν πολύ καλά.

Το ΚΚΕ με στην πάγια γραφειοκρατική του αγκύλωση και τη λογική ¨ότι δεν ελέγχω το καταδικάζω¨ επιστρατεύει τα γνώριμα συνωμοσιολογικά του σενάρια (από τους Αμερικανούς μέχρι τον Αλαφούζο) αλλά χαμηλόφωνα και προσεκτικά ¨μη την πατήσουμε ξανά όπως με την Πανσπουδαστική Νο 8 που λέγαμε ότι το Πολυτεχνείο ήταν έργο 300 προβοκατόρων¨ και άντε μετά να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από τη συγκρατημένη έως απαξιωτική (το σύνταγμα δεν είναι πλατεία Ταχρίρ) στάση στην αρχή, αντιλήφθηκε ότι, αυτό που δεν κατάφεραν τόμοι θεωρίας, συνεπούς πολιτικής δράσης και αφισοκόλλησης, το πέτυχε εν μια νυκτί το face book και ανέκρουσε πρύμναν. Αλλά παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Τσίπρα στα τηλε-παράθυρα δεν είναι δυνατόν να συγκαλυφθεί η αμηχανία της γραφειοκρατικής πάκτωσης.
Αν κάτι γίνεται σαφές είναι ότι η αριστερά που όλο το προηγούμενο διάστημα καλούσε σε επαγρύπνηση τους πολίτες, τους εργάτες, την κοινωνία, τρομάζει όταν όλοι αυτοί αποφασίζουν να βγουν στους δρόμους ερήμην της.

Φυσικά όποιος προσπαθήσει να περιγράψει αυτό που συμβαίνει στις πλατείες κατά τις επιθυμίες του θα κάνει λάθος. Το πλήθος που συγκεντρώνεται είναι ετερόκλητο ταξικά, ιδεολογικά, μορφωτικά κλπ. Άλλωστε ο τίτλος ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ περιγράφει μια κατάσταση του θυμικού και όχι μια κατάσταση της σκέψης. Όμως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς ότι από μέρα σε μέρα η ρευστότητα των απόψεων και η ασταθής ενότητα μέσα από τη διαπάλη των διαφορετικοτήτων συγκροτείται σε όλο και ανώτερο επίπεδο.

Βρέθηκα εκεί την πρώτη μέρα με όλες τις επιφυλάξεις και επέστρεψα με σχεδόν απόλυτη απογοήτευση. Τα νεαντερντάλια συνθήματα (και Α και ΟΥ γαμώ το ΔΟΥ ΝΟΥ ΤΟΥ) οι Ελληναράδες με τις μούντζες, τυλιγμένοι τις ελληνικές σημαίες και φωνάζοντας τα περήφανα συνθήματα του EURO (είναι βαριά, είναι βαριά η π…….. του τσολιά ) και καπάκι ο Εθνικός Ύμνος, με έπειθαν ότι δεν έχω καμιά δουλειά ανάμεσά τους.

Επέστρεψα δυο μέρες αργότερα. Η πάνω πλατεία εξακολουθούσε να στεγάζει την διάθεση για εκτόνωση, όμως στην κάτω πλατεία, εκεί που πραγματοποιείται η γενική συνέλευση τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Παρακολούθησα ομιλητές όλων των ηλικιών να αρθρώνουν ένα πολιτικό λόγο που μπορεί να μη είχε τη βαριά θεωρητική σκευή που είχαμε συνηθίσει οι θαμώνες των παλιών αμφιθεάτρων, αλλά διέθετε οξυδέρκεια και αντιδογματισμό που σπάνια τα συναντούσε κανείς σ΄ εκείνα τα αμφιθέατρα ώστε να τα νοσταλγήσει τώρα.

Πρόσφατα διάβασα την πρόταση ¨Συντάγματος¨ της Άμεσης Δημοκρατίας ενός νέου ανθρώπου και παρόλο που θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει υπερβολικά πρόωρο (σε βαθμό που να θυμίζει το ανέκδοτο: πουτάνες δεν έχουμε αλλά από οργάνωση σκίζουμε) δεν μπορεί κανείς να του αρνηθεί την οξυδέρκεια, τον ενθουσιασμό και τη ζωντάνια της γέννησης του καινούργιου. Το χιούμορ του ακροτελεύτιου άρθρου είναι η απολαυστικότερη μούντζα στους συνοφρυωμένους αναλυτές των κομματικών γραφείων.

Σύμφωνα με τον Γκράμσι: κρίση είναι ο θάνατος του παλιού όταν το καινούργιο δεν μπορεί ακόμα να γεννηθεί.

Νομίζω ότι στις πλατείες διαμορφώνονται σε εμβρυακό επίπεδο προϋποθέσεις, απονομιμοποίησης και ανατροπής του πολιτικού συστήματος στο σύνολο του, για τη ριζική κοινωνική αναδιοργάνωση. Μπορεί το μέλλον να με διαψεύσει αλλά αυτό δεν συνιστά λόγο ανησυχίας, πριν από εμένα διαψεύστηκαν τόσοι άλλοι ώστε να μη διακινδυνεύω και τίποτα σπουδαίο.