Λαζόπουλος:Το γυμνασιακό μας Αλ τσαντίρι
>> Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010
Της Μαργαρίτας Μαρόν
Ότι έχουμε ξεφύγει από κάθε μέτρο είναι τόσο σίγουρο όσο ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.
Η τηλεόραση γενικά είναι υπόθεση που έχει παραγραφεί από το ψυχαγωγικό καθημερινό πρόγραμμα. Πιο διασκεδαστικό βρίσκω να ακούω το τροπάριο της Κασσιανής παρά να βλέπω σατυρικές εκπομπές.
Σήμερα είχα αυτοκαταστροφικές διαθέσεις. Λίγο το προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο, λίγο η πείνα από την βραδινή δίαιτα, είπα να χαζέψω Λαζόπουλο.
Χαλαρά και αποστασιοποιημένα. Χαλαρά και αποστασιοποιημένα ανέβασα παλμούς -ανεβάζω συχνά τελευταία με τα ΜΜΕ - αλλά επέμεινα να φτάσω μέχρι τέλους.
Κατ' αρχήν αυτό που έβλεπα δεν θύμιζε σε τίποτα σάτιρα. Τουλάχιστον όπως θυμάμαι την σάτιρα 10-15 χρόνια πριν, με την Μαλβίνα Hostess να κράζει ευφάνταστα με το δικό της μοναδικό στυλ τα κιτς δρώμενα. Πιο πολύ θύμιζε ζάπινγκ από αόρατο σαδιστικό χέρι που κρατά τηλεκοντρόλ και σε πετά από το γέλιο(γελοίο) βίαια στο δράμα.
Καταλαβαίνω ότι ο τηλεοπτικός χρόνος μιας ζωντανής εκπομπής ασκεί μεγάλη πίεση στον παρουσιαστή που θέλει να φτιάξει ένα τουρλουμπούκι με λίγο από όλα. Αλλά εμείς τι φταίμε να μας μαλλιοτραβάει την ψυχολογία; Πάνω που πήγαινα να συγκινηθώ με τον πόνο ενός πατέρα που έσπαγε η φωνή του από απελπισία για το μέλλον του παιδιού του, μου κοτσάρει την ζαβή τηλεπερσόνα με κατάμαυρο γυαλί να μιλάει για ιδανικά σχήματα της....μπανάνας. Και ο Λαζόπουλος να κάνει χιούμορ αφόρητα προβλέψιμο, γυμνασιακό. Το κοινό- σαν κουρδισμένο- φυσικά χειροκροτεί.
Φεύγει η μπανάνα και πάει το μικρόφωνο -μετά από μίνι εισαγωγή με ανάλογη σοβαρότητα -στον Μ. Γρηγορόπουλο της ανθρωπιστικής βοήθειας στην Γάζα. Ωραία -λέω μέσα μου- εδώ έχει ζουμί και ανάβω τσιγάρο.
Αμ δε! Όσο ζουμί έχει η πέτρα άλλο τόσο είχε η εμφάνιση του νεαρού ακτιβιστή. Δυο τρία λεπτά για να πει τα αυτονόητα-και καλά του έδωσε βήμα-έκανε και κανά δυο τύπου δημοσιογραφικές ερωτήσεις με συνοφρυωμένο βλέμμα και αίφνης... διαφημίσεις!
Εντάξει, μην συγχύζεσαι είπε ο Τζέκυλ στον Χάιντ. Λογικό είναι να πουλήσει και ο διαφημιστής.
Τελειώνουν οι διαφημίσεις και το μάτι επιστρέφει με αγωνία στην οθόνη που πλημμυρίζει χαρμόσυνα από ένα πανηγυριώτικο άσμα. Μπα, μάλλον έτσι μπαίνει μετά τα διαλλείματα - σκέφτηκα- και περίμενα την συνέχεια της αφήγησης -συνέντευξης να το πω.
Αμ δε πάλι! Ούτε φωνή ούτε ακρόαση, ούτε θέμα με Γάζα. Μόνο τραγούδια παλαμάκια και καλεσμένη γνωστή τραγουδίστρια περασμένης δεκαετίας να μας ενημερώνει πως το συγκεκριμένο τραγούδι, το είπε πριν καν γεννηθούμε... η Μαθουσάλας. Και κάπου στο ενδιάμεσο, το τάδε Λύκειο της τάδε περιοχής να παίρνει με τη σειρά του το μικρόφωνο.
Λοιπόν Λάκη, επειδή με κούρασες θα στο πω απλά. Ξεκαθάρισε παιδί μου τι τσαντίρι πουλάς. Γιατί αυτό το ζιγκ ζαγκ από την τραγουδιάρα της μπουζουκοπίστας που πιστεύει ότι είναι αναντικατάστατη, στον καημό της ανεργίας με τους ταλαίπωρους γέρους, στην Ντόρα καρικατούρα, στα προβληματικά παρατράγουδα της Πάνιας, στην μπανάνα της ζαβής.
Την Γάζα με γάζες, το βλέπω και μόνη μου αν πατήσω το κουμπάκι στις ειδήσεις των 8. Και το χιούμορ ''καλώς ήλθες στο γυμνάσιο'', βγαίνει αβίαστο στην φωνούλα που σαρκάζει στο κεφάλι μου, χωρίς ήχο από κατευθυνόμενα παλαμάκια.
Λάκη μιλώ ντόμπρα.
Για να με ψυχαγωγείς σε διάλεξα, όχι να με καθοδηγείς σαν να είμαι το πρόβατο και εσύ ο τσοπάνης.
Και κάτι ακόμα. Ούτε ένα χαμόγελο δεν μου πήρες από το στόμα . Άσε που μ' έκανες να νοσταλγήσω την χρυσή εποχή των Μήτσων και να ξαναθυμηθώ τα γέλια τα κακαριστά.
Για να μην αναφέρω την μάχη που έδωσα να αποφύγω την μετωπική με τα ζαμπονάκια -καθώς λένε οι ειδικοί -όταν το κενό μεγαλώνει το ψυγείο αδειάζει.
Άντε βρε και εις ανώτερα.
Το εννοώ.
ΠΗΓΗ-theinsider
2 σχόλια:
Μια πιο σκληρή κριτική στον Λαζόπουλο.Απο τον Γιώργο Παπαχρήστο..
(Πάλι στο Da Capo εμφανίστηκε σήμερα)"Ο Λάκης Λαζόπουλος είναι ένα ταλαντούχο άτοµο.Αυτό...
δεν µπορεί να του το αµφισβητήσει κανείς. Είναι ο ηθοποιός που µπορεί να δώσει πνοή ακόµη και στο πιο άνευρο κείµενο, του πιο ατάλαντου σεναριογράφου. Κι είναι από τη στόφα εκείνη των µεγάλων κωµικών που µπορεί να βγάλει χωρίς κόπο το γέλιο του θεατή, κάνοντας γκριµάτσες ή λέγοντας τις πιο κοινότοπες εκφράσεις. Με την έννοια αυτή, δικαιούται να είναι και υπερφίαλος, και επηρµένος, και εγωιστής, και αλαζόνας. Ενα δεν δικαιούται: να νοµίζει ότι είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που η φύση τον προίκισε! Εκείνη τον «έχρισε» γελωτοποιό. Εκείνος ότι είναι πολιτικός ή ότι µπορεί να διαµορφώνει πολιτική, να ασκεί πολιτική, να ηγείται κοινωνικών αγώνων, να υποδύεται τον προστάτη των πτωχών και των κατατρεγµένων. Οχι πως απαγορεύεται, δηµοκρατία έχουµε, ο καθένας µπορεί να δηλώνει ή να πιστεύει για τον εαυτό του ό,τι θέλει. Αλλά από το σηµείο αυτό µέχρι του να δικαιώνει, ας πούµε, τους... φορτηγατζήδες µόνο και µόνο για να ασκήσει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση πάει πολύ. Γιατί εκτός από την κυβέρνηση, υπάρχει και η άποψη των πολιτών που είναι στα... κεραµίδια µε τους φορτηγατζήδες. Επιπλέον, υπάρχει και η κοινή λογική. Που λέει ότι όλα έχουν ένα όριο. Ακόµη και η πρόκληση. Εκτός κι αν πιστεύει ότι επειδή εκείνη η δηµοσκόπηση του Σκάι τον κατέταξε µέσα στους σηµαντικότερους έλληνες όλων των αιώνων (άπαγε της βλασφηµίας!..) δεν υπόκειται σε κανέναν κανόνα. Αλλά τότε, λυπάµαι, είναι µακριά νυχτωµένος"...
Του Ηλία Κανέλλη
Ο ΛΑΚΗΣ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ είναι ο καλλιτεχνικός ηγέτης του κάθε πικραµένου. Αρκεί ο πικραµένος να είναι «λαός»: η γιαγιά στο χωριό, ο µισθοσυντήρητος υπαλληλάκος, οι Μήτσοι – διάφοροι, δηλαδή, που περιµένουν από έναν τηλεοπτικό αστέρα να «τα ρίξει», να τους χαϊδέψει τ’ αυτιά. Πού «τα ρίχνει»; Στους κακούς που πίνουν το αίµα του λαού µε το µπουρί της σόµπας: στην Ευρώπη, την τρόικα, τον Παπανδρέου (όπως παλαιότερα στον Σηµίτη, αλλά όχι στον Καραµανλή), τους εκσυγχρονιστές, σε όσους δεν βδελύσσονται το Μνηµόνιο... Μιλάει για λογαριασµό των καλών: δίκιο έχουν όσοι διαδηλώνουν, όσοι διαµαρτύρονται, οι κοινωνικές οµάδες που αντιστέκονται σε όποια µεταρρύθµιση, ακόµα και σ’ αυτές που η Ελλάδα σέρνεται εκ των πραγµάτων για να αποφύγει τη χρεοκοπία. Προχθές, µετέτρεψε την εκποµπή του σε βήµα αντίστασης των φορτηγατζήδων. Εχουν άραγε δίκιο που επιµένουν να διατηρήσουν το επάγγελµά τους κλειστό, είναι κακό πράγµα να ανοίξει ο ανταγωνισµός στις µεταφορές; Τι τον νοιάζει τον Λαζόπουλο; Το µόνο που τον νοιάζει είναι να συνεχίσει να παριστάνει τη φωνή του πικραµένου. Είναι µια φωνή βουτηγµένη στη συγκίνηση. Η δηµοκρατία που προωθεί είναι µια δηµοκρατία της συγκίνησης, η λογική δεν έχει δουλειά σε ένα πετυχηµένο σόου. Η λογική είναι εξόριστη από το σόου, το προϊόν του Λαζόπουλου. Η κλάψα πουλάει, δεν πουλάνε τα επιχειρήµατα.
Ο Λαζόπουλος παίζει τέλεια τον ρόλο του. Ακκίζεται, κλαψουρίζει, τίγκα στις ευκολίες και τα κλισέ. Γιατί άλλωστε να το κάνει αλλιώς; Τίγκα στις ευκολίες και τα κλισέ ήταν πάντα, παραγωγών σλόγκαν και κλαψούρας. Υποτίθεται ότι είναι µια αντισυστηµική φωνή, παρίστανε τον αντισυστηµικό ακόµα κι όταν είχε βρεθεί στον προθάλαµο µιας ανυπόληπτης εξουσίας, µε αεροσυνοδούς και οιωνοσκόπους. Στην πραγµατικότητα είναι ο πνευµατικός ηγέτης του µόνου συστήµατος στο οποίο µπορεί να απευθυνθεί. Παλιότερα, συνήθιζε να λέει ότι µιλάει για λογαριασµό «της γιαγιάς στο χωριό» επειδή, προσέθετε, «η γιαγιά στο χωριό ξέρει». Ο Λαζόπουλος, φυσικά, ξέρει ότι η γιαγιά στο χωριό δεν ξέρει αλλά η άγνοιά της αυτή είναι που την κάνει πελάτισσά του. Αν ήξερε, δεν θα της έφταναν τα τραγουδάκια, τα συνθηµατάκια και η αφ’ υψηλού «σάτιρα» των τρελών του τηλεοπτικού χωριού. Δεν θα της έφτανε ο παραλογισµός δήθεν της συγκίνησης. Θα ήθελε και λίγη λογική.
Δημοσίευση σχολίου