Λαζόπουλος:Το γυμνασιακό μας Αλ τσαντίρι
>> Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010
Της Μαργαρίτας Μαρόν
Ότι έχουμε ξεφύγει από κάθε μέτρο είναι τόσο σίγουρο όσο ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.
Η τηλεόραση γενικά είναι υπόθεση που έχει παραγραφεί από το ψυχαγωγικό καθημερινό πρόγραμμα. Πιο διασκεδαστικό βρίσκω να ακούω το τροπάριο της Κασσιανής παρά να βλέπω σατυρικές εκπομπές.
Σήμερα είχα αυτοκαταστροφικές διαθέσεις. Λίγο το προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο, λίγο η πείνα από την βραδινή δίαιτα, είπα να χαζέψω Λαζόπουλο.
Χαλαρά και αποστασιοποιημένα. Χαλαρά και αποστασιοποιημένα ανέβασα παλμούς -ανεβάζω συχνά τελευταία με τα ΜΜΕ - αλλά επέμεινα να φτάσω μέχρι τέλους.
Κατ' αρχήν αυτό που έβλεπα δεν θύμιζε σε τίποτα σάτιρα. Τουλάχιστον όπως θυμάμαι την σάτιρα 10-15 χρόνια πριν, με την Μαλβίνα Hostess να κράζει ευφάνταστα με το δικό της μοναδικό στυλ τα κιτς δρώμενα. Πιο πολύ θύμιζε ζάπινγκ από αόρατο σαδιστικό χέρι που κρατά τηλεκοντρόλ και σε πετά από το γέλιο(γελοίο) βίαια στο δράμα.
Καταλαβαίνω ότι ο τηλεοπτικός χρόνος μιας ζωντανής εκπομπής ασκεί μεγάλη πίεση στον παρουσιαστή που θέλει να φτιάξει ένα τουρλουμπούκι με λίγο από όλα. Αλλά εμείς τι φταίμε να μας μαλλιοτραβάει την ψυχολογία; Πάνω που πήγαινα να συγκινηθώ με τον πόνο ενός πατέρα που έσπαγε η φωνή του από απελπισία για το μέλλον του παιδιού του, μου κοτσάρει την ζαβή τηλεπερσόνα με κατάμαυρο γυαλί να μιλάει για ιδανικά σχήματα της....μπανάνας. Και ο Λαζόπουλος να κάνει χιούμορ αφόρητα προβλέψιμο, γυμνασιακό. Το κοινό- σαν κουρδισμένο- φυσικά χειροκροτεί.
Φεύγει η μπανάνα και πάει το μικρόφωνο -μετά από μίνι εισαγωγή με ανάλογη σοβαρότητα -στον Μ. Γρηγορόπουλο της ανθρωπιστικής βοήθειας στην Γάζα. Ωραία -λέω μέσα μου- εδώ έχει ζουμί και ανάβω τσιγάρο.
Αμ δε! Όσο ζουμί έχει η πέτρα άλλο τόσο είχε η εμφάνιση του νεαρού ακτιβιστή. Δυο τρία λεπτά για να πει τα αυτονόητα-και καλά του έδωσε βήμα-έκανε και κανά δυο τύπου δημοσιογραφικές ερωτήσεις με συνοφρυωμένο βλέμμα και αίφνης... διαφημίσεις!
Εντάξει, μην συγχύζεσαι είπε ο Τζέκυλ στον Χάιντ. Λογικό είναι να πουλήσει και ο διαφημιστής.
Τελειώνουν οι διαφημίσεις και το μάτι επιστρέφει με αγωνία στην οθόνη που πλημμυρίζει χαρμόσυνα από ένα πανηγυριώτικο άσμα. Μπα, μάλλον έτσι μπαίνει μετά τα διαλλείματα - σκέφτηκα- και περίμενα την συνέχεια της αφήγησης -συνέντευξης να το πω.
Αμ δε πάλι! Ούτε φωνή ούτε ακρόαση, ούτε θέμα με Γάζα. Μόνο τραγούδια παλαμάκια και καλεσμένη γνωστή τραγουδίστρια περασμένης δεκαετίας να μας ενημερώνει πως το συγκεκριμένο τραγούδι, το είπε πριν καν γεννηθούμε... η Μαθουσάλας. Και κάπου στο ενδιάμεσο, το τάδε Λύκειο της τάδε περιοχής να παίρνει με τη σειρά του το μικρόφωνο.
Λοιπόν Λάκη, επειδή με κούρασες θα στο πω απλά. Ξεκαθάρισε παιδί μου τι τσαντίρι πουλάς. Γιατί αυτό το ζιγκ ζαγκ από την τραγουδιάρα της μπουζουκοπίστας που πιστεύει ότι είναι αναντικατάστατη, στον καημό της ανεργίας με τους ταλαίπωρους γέρους, στην Ντόρα καρικατούρα, στα προβληματικά παρατράγουδα της Πάνιας, στην μπανάνα της ζαβής.
Την Γάζα με γάζες, το βλέπω και μόνη μου αν πατήσω το κουμπάκι στις ειδήσεις των 8. Και το χιούμορ ''καλώς ήλθες στο γυμνάσιο'', βγαίνει αβίαστο στην φωνούλα που σαρκάζει στο κεφάλι μου, χωρίς ήχο από κατευθυνόμενα παλαμάκια.
Λάκη μιλώ ντόμπρα.
Για να με ψυχαγωγείς σε διάλεξα, όχι να με καθοδηγείς σαν να είμαι το πρόβατο και εσύ ο τσοπάνης.
Και κάτι ακόμα. Ούτε ένα χαμόγελο δεν μου πήρες από το στόμα . Άσε που μ' έκανες να νοσταλγήσω την χρυσή εποχή των Μήτσων και να ξαναθυμηθώ τα γέλια τα κακαριστά.
Για να μην αναφέρω την μάχη που έδωσα να αποφύγω την μετωπική με τα ζαμπονάκια -καθώς λένε οι ειδικοί -όταν το κενό μεγαλώνει το ψυγείο αδειάζει.
Άντε βρε και εις ανώτερα.
Το εννοώ.
ΠΗΓΗ-theinsider
