Facebook: η συνεδρία σας έληξε

Ο τίτλος που βλέπετε θα μπορούσε να είναι ατάκα από ταινία του Woody Allen. Ξέρετε, στη σκηνή που ο πρωταγωνιστής ακούγοντας την, κατεβάζει το κεφάλι, μαζεύει τα εσώψυχα του, το παλτό του, τα νοτισμένα του χαρτομάντιλα και αποχωρεί από το ιατρείο του ψυχαναλυτή του. Θα μπορούσε αλλά δεν είναι. Είναι το μήνυμα που μου στέλνει τις τελευταίες μέρες η σελίδα μου στο facebook κάθε φορά που χαζολογάω σε κάποιο άλλο site ή όταν οτιδήποτε άλλο μου αποσπά την προσοχή. Όταν το πρωτοείδα χαμογέλασα σκεπτόμενη ότι η σημασία του μηνύματος χάθηκε κάπου στην μετάφραση αλλά μετά από την 3-4 φορά που το διάβασα ασπάστηκα την ολοφάνερη αλήθεια του και υποκλίθηκα.


Έχω περάσει ατέλειωτα βράδια σε αυτόν τον εικονικό κόσμο συνομιλώντας με ανθρώπους που δεν θα γνωρίσω ποτέ, που δεν έχω ακούσει την χροιά της φωνής τους, τον ήχο του γέλιου τους. Έχω μοιραστεί μαζί τους στιγμές της καθημερινότητας μου, σκέψεις μου, συναισθήματα, έχω ακούσει τα προβλήματα τους, τις έννοιες τους, τις χαρές τους. Ανθρώπους άγνωστους που δεν θα τους άνοιγα ποτέ την πόρτα του σπιτιού μου αλλά που με αφάνταστη ευκολία τους έβαλα στην διαδικτυακή ζωή μου.

Πόσες συνεδρίες άραγε χρειάζομαι εγώ και εκατομμύρια άλλοι χρήστες του facebook για να βρούμε τι είναι αυτό που μας μετατρέπει σε κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαστε, που μας απελευθερώνει ή μας υποδουλώνει αν θέλετε, που μας κρατά μακριά από τον αληθινό εαυτό μας, την πραγματική ζωή που υπάρχει εκεί έξω;


Σκεφτείτε το λίγο. To Facebook είναι η μεγαλύτερη καταγραφή προσωπικών δεδομένων που έγινε στην ιστορία της ανθρωπότητας. Κάποτε πιστεύαμε πως θα γίνει αλλιώς: ένας «Μεγάλος Αδερφός» θα εγκατασταθεί κάπου ψηλά και θα παρακολουθεί τα πάντα. Δεν έγινε έτσι. Εμείς δημιουργήσαμε τον «Μεγάλο Αδερφό». Με όλη μας τη χαρά. Και τον ταϊσαμε με προσωπικά δεδομένα και ιστορίες της ζωής μας. Τον ποτίσαμε με τα δάκρυα μας. Ξέρει πως γελάμε, τι ονειρευόμαστε, τι θέλουμε από τη ζωή, τι μας φοβίζει και τι μας δίνει χαρά. Και δεν είμαστε λίγοι: είμαστε 350 εκατομμύρια. Θεωρητικά σε λίγα χρόνια το 10% του πλανήτη θα έχει αφήσει φωτογραφία και προσωπικά στοιχεία στο Facebook.


Αλλά αφήστε τα αυτά στην άκρη. Όλοι εμείς που περνάμε ώρες δημιουργώντας έναν εικονικό εαυτό, κάνοντας εικονικούς φίλους, στέλνοντας εικονικά φιλιά και αγκαλιές δεν χρήζουμε κάποιου είδους ψυχολογικής βοήθειας; Όλοι εμείς οι ακοινώνητοι, οι φοβισμένοι, οι κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας που δεν γνωρίζουμε καν ποιος μένει στο διπλανό διαμέρισμα ξαφνικά μεταλλασσόμαστε και ψάχνουμε να βρούμε φίλους, συμμαθητές και ξαδέλφια χαμένα από χρόνια στην Αυστραλία. Ανταλλάσσουμε με άγνωστους πληροφορίες, φωτογραφίες, κομμάτια της ζωής μας. Καταθέτουμε κάθε μέρα την σκέψη μας, την συναισθηματική μας κατάσταση στον «τοίχο» μας, γινόμαστε μέλη ομάδων και οργανώσεων που δεν τις έχουμε ακούσει ποτέ. Κάνουμε ένα κλικ και σώζουμε τα δελφίνια στον Ινδικό Ωκεανό ή ένα παιδάκι στο Αφγανιστάν, ένα κλικ και σώζουμε την ψυχή μας, κρύβουμε τους φόβους μας, τις ανασφάλειες μας, τις χαμένες μας αλήθειες.


Η συνεδρία μας τελείωσε λοιπόν και πριν βιαστείτε να βρείτε δικαιολογίες και να βγάλετε τον εαυτό σας έξω από αυτή την κατηγορία «χρηστών» σκεφτείτε ότι ή πρώτη αντίδραση όλων των άρρωστων είναι η άρνηση .Άλλωστε αν επαληθευτούν οι φήμες που θέλουν τον κύριο Zuckerberg να μας χρεώνει για την συμμετοχή μας στον εικονικό του κόσμο μπορεί η συνεδρία σε ένα ψυχαναλυτή να μας κοστίζει και λιγότερο.

ΠΗΓΗ protagon